Problems with Jenny in Bouwel
As owners of both the Astrid apartments in Mechelen and the Mathilda apartments in Bouwel, my brother and I have experienced quite a lot over the years. But this story stands head and shoulders above the rest. Read here how a simple LED light strip helped us unmask tenants who were misusing our properties under different names.
It began with a booking via Booking.com from a certain Jenny, for two people in our M3-Mathilda apartment in Bouwel. She properly paid the first week’s rent through the platform and then asked if she could stay longer, directly through us to avoid booking fees. That didn’t seem unusual to us. Initially, little stood out: Jenny behaved like a normal tenant, although we rarely saw her. It was only when we wanted to do the weekly maintenance and cleaning – something that is standard for all our apartments – that we began to smell a rat.
Jenny came up with all sorts of excuses why cleaning wasn’t convenient. She valued her privacy, said she would clean herself, and used her own bedding and towels because of sensitive skin. After insisting, we were finally allowed in for an inspection. What we found was an unpleasant surprise: the apartment was full of mess, the sofa covers had been removed as if they were being used elsewhere, and there were vague paint marks on the walls, as if someone had been painting. When we confronted Jenny with this, she gave a confused explanation: her children would have been visiting and had made a mess, but she would solve it herself. Because we can’t just barge in and had enough work ourselves, we let it slide for a while. Days turned into weeks, payments remained outstanding, and our concerns grew.
The situation deteriorated. Besides the overdue rent and the chaos, we wondered what was really going on. When there was no improvement and Jenny showed increasingly strange behavior, we urgently requested her to leave. During the inspection after her departure, we found adhesive residue on baseboards and other places – traces of LED light strips that she had hung up and then removed to take with her. My brother ran the apartments in Bouwel; I rarely came there and never saw Jenny myself, only the photos of the damage.
Anna in Mechelen and the unmasking
Around that time, a new booking came in for an Astrid apartment in Mechelen, from a certain Anna, for two people for a week. Nothing indicated a link with Jenny: the name was different, the location too, and communication via the booking platform seemed normal. Access was via locker boxes, contact via email, so we welcomed Anna without suspicion. During a routine check, I noticed that the internet connection in her studio had gone down, while the rest of the building was still online. I decided to stop by to check the router and also to see if everything was in order.
After repeated knocking, Anna reluctantly let me in. I assured her that I was only checking the router due to a technical problem. When the door opened, I saw the same chaos as in the photos from Bouwel: scattered clothes, an unmade bed, and a strong smell of cleaning products. Anna and her partner looked nervous and reserved. The router was in a cabinet under a shelf. When I lifted it, I found an LED light strip next to the connection.
It took a while for the puzzle pieces to fall into place. Those strips, the mess, the strange behavior – this couldn’t be a coincidence. I asked outright: “Aren’t you the same people who left our apartment in Bouwel?” They denied it, but their reaction said enough. They were shocked when they realized that both properties were ours. Here they stood, unmasked: the same tenants who had deceived us in Bouwel, now under a different name in Mechelen. The LED light strips had confirmed my suspicions.
Being friendly no longer made sense. In Bouwel, they already owed us rent and compensation for damages, and now it was happening again. I made it clear that this was unacceptable and that they had to leave immediately. I had two names and addresses, but probably neither was real. Since I couldn’t verify their identity, I called the police. At first they protested, but when I said “police,” panic struck. They began gathering their things, drove their car to the door, and hurriedly dragged bags and boxes outside. They even tried to take items that clearly belonged to the apartment.
Fortunately, the police arrived quickly. I explained how they had caused damage and nuisance under the name Jenny in Bouwel and were now in Mechelen under false pretenses. To my surprise, the police already knew them; they were “flagged.” They had to leave everything behind and come along. The car remained fully loaded, the studio in chaos. Later, acquaintances of Jenny came to pick up belongings and offered to clean, which took longer than planned.
Our apartments have security cameras, including in the central entrance hall and the basement. The basement camera turned out to be offline due to a removed battery and cut cables. While cleaning up, we found items from Bouwel and masses of small items from a hotel chain. The damage was substantial: in Bouwel we had to paint walls, cabinets were damaged, and there were burn marks on furniture. In Mechelen it was no different.
Looking back, it’s almost unbelievable how a detail like an LED light strip turned out to be the key to unraveling this whole story.
Nice Girls: a digression in our story
Over the years, we have learned to recognize a pattern: the behavior of what we call the “Nice Girls” – girls who receive men, often for prostitution.
MO: You see someone entering the hall, someone who doesn’t belong there, nervously looking at their screen, waiting to be let in by the guest. About half an hour later, he’s gone again. And if shortly after a new visitor appears and the same scenario repeats itself, then you’ve hit the jackpot. Good chance that a couple of “Nice Girls,” usually in pairs, have rented your apartment.
There are more indications. Often it involves exotic names – Spanish, Portuguese – with an address in their country of origin, but a mobile number from here. That’s an extra red flag. Sometimes they make it very clear: their mobile number is also their WhatsApp, complete with a profile picture that speaks for itself. Add one and one together, and you know what it’s all about. More about Sweet Girls here
That brings us back to Jenny. On the camera footage – specifically from the central entrance hall in the Astrid studio in Mechelen – we saw exactly this happening. At one point, Jenny’s partner left the building, and shortly after, a strange man went inside. A short time later, he was gone again, and her partner returned. This repeated itself multiple times. Unknown men rang the bell, were let in, left after a short time.
Problemen met Jenny in Bouwel
Als eigenaars van zowel de Astrid-appartementen in Mechelen als de Mathilda-appartementen in Bouwel hebben mijn broer en ik in de loop der jaren heel wat meegemaakt. Maar dit verhaal steekt er met kop en schouders bovenuit. Lees hier hoe een simpele led-lichtstrip ons hielp om huurders te ontmaskeren die onder verschillende namen onze panden misbruikten.
Het begon met een boeking via Booking.com van ene Jenny, voor twee personen in ons M3-Mathilda-appartement in Bouwel. Ze betaalde keurig de eerste week huur via het platform en vroeg daarna of ze langer mocht blijven, rechtstreeks via ons om boekingskosten te vermijden. Dat leek ons niet ongebruikelijk. Aanvankelijk viel weinig op: Jenny gedroeg zich als een normale huurder, al zagen we haar zelden. Pas toen we het wekelijkse onderhoud en de schoonmaak wilden doen – iets wat standaard is bij al onze appartementen – begonnen we onraad te ruiken.
Jenny kwam met allerlei smoesjes waarom schoonmaak niet uitkwam. Ze hechtte aan haar privacy, zou zelf wel poetsen en gebruikte eigen beddengoed en handdoeken vanwege een gevoelige huid. Na aandringen mochten we eindelijk binnen voor een controle. Wat we aantroffen, was een onaangename verrassing: het appartement lag vol rommel, de zetelhoezen waren van de sofa gehaald alsof ze elders gebruikt waren, en op de muren zaten vage verfsporen, alsof iemand had geschilderd. Toen we Jenny hiermee confronteerden, gaf ze een warrige uitleg: haar kinderen zouden op bezoek zijn geweest en hadden geknoeid, maar ze zou het zelf oplossen. Omdat we niet zomaar kunnen binnenvallen en zelf genoeg werk hadden, lieten we het even lopen. Dagen werden weken, betalingen bleven uit, en onze bezorgdheid groeide.
De situatie verslechterde. Naast de achterstallige huur en de chaos vroegen we ons af wat er echt gaande was. Toen er geen verbetering kwam en Jenny steeds vreemder gedrag vertoonde, verzochten we haar dringend te vertrekken. Bij de inspectie na haar vertrek vonden we lijmresten op plinten en andere plekken – sporen van led-lichtstrips die ze had opgehangen en weer verwijderd om mee te nemen. Mijn broer baatte de appartementen in Bouwel uit; ik kwam er zelden en zag Jenny nooit zelf, alleen de foto’s van de schade.
Anna in Mechelen en de ontmaskering
Rond die tijd kwam er een nieuwe boeking binnen voor een Astrid-appartement in Mechelen, van ene Anna, voor twee personen voor een week. Niets wees op een link met Jenny: de naam verschilde, de locatie ook, en de communicatie via het boekingsplatform leek normaal. Toegang verliep via lockerboxen, contact via mail, dus we heetten Anna welkom zonder argwaan. Tijdens een routinecontrole merkte ik dat de internetverbinding in haar studio was weggevallen, terwijl de rest van het gebouw wel online was. Ik besloot langs te gaan om de router te checken en meteen te zien of alles in orde was.
Na herhaaldelijk kloppen liet Anna me schoorvoetend binnen. Ik stelde haar gerust dat ik alleen de router kwam controleren vanwege een technisch probleem. Toen de deur openging, zag ik dezelfde chaos als op de foto’s uit Bouwel: verspreide kleren, een onopgemaakt bed, en een sterke geur van schoonmaakmiddelen. Anna en haar partner oogden nerveus en terughoudend. De router zat in een kastje onder een plank. Toen ik die optilde, vond ik naast de aansluiting een led-lichtstrip.
Het duurde even voor de puzzelstukjes op hun plaats vielen. Die strips, de rommel, het vreemde gedrag – dit kon geen toeval zijn. Ik vroeg rechtuit: “Zijn jullie niet dezelfde mensen die uit ons appartement in Bouwel vertrokken zijn?” Ze ontkenden, maar hun reactie zei genoeg. Ze schrokken toen ze doorkregen dat beide panden van ons waren. Hier stonden ze, ontmaskerd: dezelfde huurders die ons in Bouwel hadden bedrogen, nu onder een andere naam in Mechelen. De led-lichtstrips hadden mijn vermoedens bevestigd.
Vriendelijk blijven had geen zin meer. In Bouwel waren ze ons al huur en schadevergoeding schuldig, en nu herhaalde het zich. Ik maakte duidelijk dat dit onacceptabel was en dat ze onmiddellijk moesten vertrekken. Ik had twee namen en adressen, maar waarschijnlijk geen echte. Omdat ik hun identiteit niet kon verifiëren, belde ik de politie. Eerst protesteerden ze, maar toen ik “politie” zei, sloeg de paniek toe. Ze begonnen spullen bijeen te rapen, reden hun auto voor de deur en sleepten in allerijl tassen en dozen naar buiten. Ze probeerden zelfs spullen van ons mee te nemen die duidelijk bij het appartement hoorden.
Gelukkig kwam de politie snel. Ik legde uit hoe ze onder de naam Jenny in Bouwel schade en overlast hadden veroorzaakt en nu in Mechelen onder valse voorwendsels zaten. Tot mijn verbazing kende de politie hen al; ze stonden ‘geseind’. Ze moesten alles achterlaten en meekomen. De auto bleef volgeladen achter, de studio in chaos. Later kwamen kennissen van Jenny spullen ophalen en boden ze aan te poetsen, wat langer duurde dan gepland.
Onze appartementen hebben beveiligingscamera’s, onder meer in de centrale inkomhal en de kelder. De keldercamera bleek offline door een verwijderde batterij en doorgeknipte kabels. Bij het opruimen vonden we spullen uit Bouwel en massa’s kleine items van een hotelketen. De schade was fors: in Bouwel moesten we muren verven, waren kasten beschadigd, en zaten er brandsporen op meubels. In Mechelen was het niet anders.
Als we erop terugkijken, is het bijna niet te geloven hoe een detail als een led-lichtstrip de sleutel bleek tot het ontrafelen van dit hele verhaal.
Lieve Meisjes: een zijsprong in ons verhaal
In de loop der jaren hebben we een patroon leren herkennen: het gedrag van wat wij de “Lieve Meisjes” noemen – meisjes die mannen ontvangen, vaak voor prostitutie.
MO: Je ziet iemand in de hal binnenkomen, iemand die daar niet hoort te zijn, nerveus op zijn schermpje kijkend, wachtend tot hij wordt binnengelaten door de gast. Ongeveer een halfuur later is hij weer weg. En als kort daarna een nieuwe bezoeker opduikt en hetzelfde scenario zich herhaalt, dan heb je prijs. Grote kans dat een paar “Lieve Meisjes”, meestal met z’n tweeën, je appartement hebben gehuurd.
Er zijn meer aanwijzingen. Vaak gaat het om exotische namen – Spaans, Portugees – met een adres in hun land van oorsprong, maar een gsm-nummer van hier. Dat is een extra rode vlag. Soms maken ze het wel heel duidelijk: hun gsm-nummer is ook hun WhatsApp, compleet met een profielfoto die voor zich spreekt. Tel één plus één op, en je weet waar het om draait. Hier meer over Lieve Meisjes
Dat brengt ons terug bij Jenny. Op de camerabeelden – specifiek die van de centrale inkomhal in de Astrid-studio in Mechelen – zagen we precies dit gebeuren. Op een gegeven moment verliet Jenny’s partner het gebouw, en kort daarna ging een vreemde man naar binnen. Korte tijd later, was hij weer weg, en keerde haar partner terug. Dit herhaalde zich meerdere keren. Onbekende mannen belden aan, werden binnengelaten, vertrokken na een korte tijd.
