Dezelfde input : ChatGPT (links) en Claude (rechts)
Toeval – Hoofdstuk 2
Zoals eerder vermeld in een andere post over toeval (hier de link), verhuren wij kamers, studio’s en appartementen voor korte termijn. De kamers worden aangeboden per dag, per nacht, of soms voor twee nachten. Studio’s en appartementen, vooral de appartementen, worden meestal voor langere periodes verhuurd, vaak aan bedrijven die tijdelijke huisvesting nodig hebben voor hun werknemers. Dit zijn meestal huurperiodes van enkele weken tot maanden.
Ik beheer een appartementsgebouw met vijf appartementen en één studio. Ik huur deze allemaal van de eigenaar en verhuur ze vervolgens door. Het gebouw heeft een klassieke ingang: één deur die de inkomhal van de straat scheidt. In de inkomhal bevinden zich de brievenbussen, de belpanelen voor de appartementen en een lockerbox waar sleutels kunnen worden opgehaald en ingeleverd.
De volgende deur leidt naar de trappenhal en de lift. Deze deur moet altijd gesloten zijn. In feite moeten beide deuren dicht blijven, maar de tweede deur is cruciaal omdat deze toegang geeft tot de appartementen en andere ruimtes in het gebouw. Toch blijft deze deur soms openstaan, bijvoorbeeld wanneer ik of anderen goederen in- of uitladen. Om dit te vergemakkelijken, heb ik een constructie gemaakt waarmee de deur tijdelijk open kan blijven staan zonder steeds dicht te vallen.
Tot nu toe heeft dit nooit problemen opgeleverd. Totdat in de nacht van zaterdag op zondag iets onverwachts gebeurde.
De diefstal
Zondagochtend kreeg ik een bericht van een werknemer die in appartement 2 verbleef: “Oei, mijn fiets is weg. Enig idee wat er gebeurd is?” Hij had zijn fiets in de inkomhal gestald, naast een andere fiets die van een vaste bewoner was. Normaal stonden er altijd twee fietsen in de inkomhal.
Nog half slaperig besloot ik de camerabeelden van de nacht ervoor te bekijken. Wat ik zag, verraste me: één van mijn appartementen was die nacht verhuurd aan drie personen. Op de beelden zag ik twee van hen de inkomhal binnenkomen en de tweede deur openzetten, waarschijnlijk om hun derde vriend, die nog buiten stond, binnen te laten. Toen de derde persoon arriveerde, liet hij de deur openstaan en vergrendelde deze niet opnieuw. Mogelijk dacht hij dat de deur per ongeluk open was blijven staan, of hij was afgeleid (misschien had hij gedronken).
De deur bleef daardoor vanaf 12:30 ’s nachts openstaan. Iedereen kon vrij binnenlopen, naar de trappenhal, de appartementen of zelfs naar de kelder. In de kelder, die ik gebruik voor opslag van wasgoed, vuilbakken en gereedschap, staan de meeste deuren open. Hoewel er niets van grote waarde ligt, was het vervelend dat de toegang onbeveiligd was.
Rond 1:30 zag ik op de camerabeelden dat een onbekende man de inkomhal binnenging. Hij keek naar de fietsen, liep vervolgens naar de kelder en begon daar rond te neuzen. In de kelder hangt ook een camera, en daarop zag ik dat hij meerdere ruimtes betrad. Later hoorde ik van een bewoner dat hij zelfs op verschillende deuren heeft geklopt, tot op de zesde verdieping.
Op de vijfde verdieping deed een bewoner wél open. Wat er precies is besproken, weet ik niet, maar de indringer ging daarna weer naar beneden. Op de camerabeelden zag ik hem met mijn gereedschapskoffer de trappenhal verlaten.
Verdere schade
Rond 4:00 ’s nachts was er opnieuw beweging. Twee personen kwamen nu binnen en doorzochten de kelder grondig. Ze openden alle dozen en schoven spullen opzij. Achteraf bleek dat er niets van grote waarde was gestolen, behalve mijn gereedschapskoffer en – vreemd genoeg – een aantal vuilniszakken. De twee fietsen in de inkomhal waren ook meegenomen.
De camerabeelden gaven een duidelijk beeld van de dieven: ze droegen jassen met kappen, sjaals over hun gezicht en rugzakken. Hun gezichten waren niet te herkennen, maar hun postuur en kleding waren goed zichtbaar.
Een onverwachte wending
Aangezien de schade beperkt was en de fietsen niet van mij waren, besloot ik er niet veel tijd in te steken. Na overleg met mijn verzekering bleek het eigen risico te hoog om een claim in te dienen. Toch stuurde ik de screenshots van de camerabeelden naar de werknemer wiens fiets was gestolen. Hij reageerde meteen: “Ik ga die vinden!”
Tot mijn verbazing kreeg ik diezelfde avond een bericht: “Alles is gevonden.” De werknemer vertelde me dat hij op de camerabeelden een groene jas en een specifieke rugzak herkende. Hij liet de beelden aan een vriend zien, die meteen zei: “Dat is die gast die we ooit in een café hebben ontmoet.”
Ze gingen dezelfde avond nog naar deze persoon toe en confronteerden hem met de beelden. De man gaf de diefstal toe. Blijkbaar was hij iemand die aan de drugs zat en van het OCMW leefde. Hij beloofde de gestolen goederen terug te brengen en kreeg ook nog een waarschuwing mee.
Maandagochtend zag ik op de camerabeelden dat de werknemer zijn fiets alweer gebruikte. Nu wacht ik af of ook mijn gereedschap wordt teruggebracht.
Reflectie
Is dit nu toeval of niet? Door een screenshot te delen, herkende iemand meteen de dader. Wat een ongelooflijk toeval! Dit doet me denken aan Derek Sivers, die in zijn boek How to Live ook over toeval schrijft. Soms lijken de meest onverwachte dingen samen te komen.
Toeval – Hoofdstuk 2
Het gebouw en de verhuur
Zoals in een eerdere post vermeld over toeval (link), houd ik me bezig met de verhuur van verschillende soorten accommodaties. We verhuren kamers op dagbasis of voor een paar nachten, terwijl onze studio’s en appartementen meestal voor langere periodes worden verhuurd aan bedrijven voor hun werknemers.
In één specifiek gebouw beheer ik vijf appartementen en een studio, die ik allemaal van de eigenaar huur en doorverhuur. Er is nog één appartement in het gebouw dat ik niet beheer.
De toegang tot het gebouw
Het gebouw heeft een klassieke ingang met twee deuren. De eerste deur staat altijd open en scheidt de inkomhal van de straat. In deze hal bevinden zich de brievenbussen, een belpaneel voor de verschillende appartementen, en een lockerbox voor sleutels.
De tweede deur leidt naar de trappenhal en de lift. Deze deur moet normaliter altijd gesloten blijven voor de veiligheid van de bewoners.
Omdat er vaak goederen in- en uitgeladen moeten worden, heb ik een simpele constructie gemaakt met een touw. Hiermee kan de deur tijdelijk worden vastgezet, zodat mensen niet steeds hun handen vrij hoeven te maken om de deur te openen.
De nacht van de inbraak
In de nacht van zaterdag op zondag gebeurde er iets opmerkelijks. Zondagochtend ontving ik een bericht van een werknemer uit appartement 2: “Oei, mijn fiets is weg. Enig nieuws?”
In de inkomhal stonden normaal gesproken twee fietsen: één van deze werknemer en één van de vaste bewoner van het appartement dat ik niet beheer.
De camerabeelden
Nog slaperig begon ik de camerabeelden te bekijken. Die avond hadden drie personen een appartement gehuurd. Twee van hen kwamen eerst binnen en zetten de tussendeur open voor de derde persoon.
Toen de laatste persoon binnenkwam, vergrendelde hij de deur niet opnieuw. Vermoedelijk dacht hij, mogelijk onder invloed van alcohol, dat de deur per ongeluk openstond.
Dit gebeurde om 12:30 ’s nachts. De deur bleef open, waardoor iedereen vrij toegang had tot het hele gebouw, inclusief de kelders waar deuren meestal open staan omdat er alleen wat wasgoed, vuilnisbakken en gereedschap staat.
De eerste indringer
Om 1:30 ’s nachts kwam er iemand binnen. Op de camerabeelden is te zien hoe deze persoon eerst naar de fietsen keek en vervolgens de kelder in ging.
De kelders zijn ook voorzien van camera’s, waarop te zien was dat de indringer verschillende ruimtes inspecteerde. Later hoorde ik dat hij zelfs op verschillende deuren had geklopt, tot aan de zesde verdieping.
Op de zesde verdieping deed niemand open – ze dachten dat het een verdwaalde, dronken persoon was. Op de vijfde verdieping, waar de huurders verbleven die de deur open hadden gelaten, werd er wel opengedaan en vond er een kort gesprek plaats.
De diefstal
Kort daarna verliet de indringer het gebouw met mijn gereedschapskoffer. Rond 4 uur ’s nachts was er opnieuw beweging: twee personen doorzochten systematisch alle kelderboxen.
Ze namen uiteindelijk beide fietsen mee, en merkwaardig genoeg ook mijn vuilniszakken. Bij nadere inspectie bleek er verder niets van waarde te missen.
De camerabeelden
De daders waren op de camerabeelden te zien met jassen, capuchons en sjaals voor hun gezicht. Hun gezichten waren onherkenbaar, maar details zoals de kleur van hun kleding, hun postuur en hun rugzakken waren wel duidelijk zichtbaar.
Aanvankelijk leek het niet de moeite waard om hier veel tijd in te steken. De schade was beperkt en de fietsen waren niet van mij. Na overleg met mijn verzekering bleek het eigen risico te hoog voor een claim.
Een toevallige ontdekking
Ironisch genoeg had ik net daarvoor in een winkel naar nieuw gereedschap gekeken, maar besloten het niet te kopen omdat mijn oude nog goed was. Nu het gestolen was, zou ik dan toch nieuw gereedschap kunnen aanschaffen.
De zoektocht
Hoewel ik eerst aarzelde, heb ik toch online aangifte gedaan bij de politie. Ze vroegen me om langs te komen voor een afspraak.
Ik deelde de screenshots van de camerabeelden met de werknemer wiens fiets was gestolen. Hij merkte enthousiast op dat, hoewel de gezichten onherkenbaar waren, andere details zeer duidelijk waren: een groene jas met witte kap, een specifieke Basic Fit rugzak, en het postuur van de daders.
Een onverwachte wending
De werknemer was ervan overtuigd dat hij de daders zou vinden. Ik was sceptisch, maar er waren aanwijzingen dat het lokale daders moesten zijn. De gestolen vuilniszakken suggereerden dat ze in Meelen woonden, en de manier waarop ze het gebouw hadden ontdekt wees erop dat ze te voet langs waren gekomen – iets wat in deze niet-uitgaansbuurt vooral lokale bewoners doen.
De ontknoping
Tot mijn verbazing kreeg ik zondagavond om 10 uur het bericht: “Alle goederen zijn gevonden.” De werknemer had de groene jas en het postuur herkend en was naar een vriend gegaan om zijn vermoedens te bevestigen.
Zijn vriend herkende de persoon onmiddellijk als iemand die ze eerder in een café hadden ontmoet. Ze confronteerden de dader direct, die de diefstal toegaf.
De afhandeling
De dader bleek iemand te zijn die met drugsproblemen kampte en van het OCMW leefde. Er werd een deal gesloten: in ruil voor het teruggeven van alle gestolen goederen en een geldbedrag, zouden ze geen aangifte doen bij de politie.
De dader kreeg ook een fysieke afstraffing en de waarschuwing om uit de buurt van het gebouw te blijven. Maandagochtend zag ik op de camera dat de werknemer inderdaad zijn fiets terug had en ermee naar zijn werk reed.
Reflectie
Het hele voorval doet me denken aan mijn idool Derek Sivers, die in zijn boek “How to Live” schrijft over toeval. Want wat een ongelooflijk toeval was dit: door één screenshot te delen met precies de juiste persoon, werd de dader binnen een dag gevonden.
Normaal gesproken zou ik die beelden misschien niet eens hebben gedeeld. Het is werkelijk een buitengewoon staaltje van toeval dat niet snel opnieuw zal gebeuren.