Begin als zelfstandige
Ik ben dus vrij snel na mijn hogeschool als zelfstandige begonnen. Eigenlijk zelfs al tijdens mijn studies: ik was wel nog ingeschreven, maar ik was meer bezig met mijn eigen kleine winkeltje dan met de lessen. Het ondernemerschap zat er toen al in. Werken in loondienst heb ik enkel tijdens wat vakantiejobs gedaan. En dat verschil is mij altijd bijgebleven.
Een gedachte die ik vaak herhaal – vroeger al en nu nog – is deze: als je in loondienst werkt, zeker bij de overheid, dan kun je eigenlijk vrij goed voorspellen hoe je leven eruit zal zien. Je weet met welke wagen je waarschijnlijk zal rijden, hoe vaak je op vakantie kan, hoeveel je zal verdienen. Je inkomsten zijn vrij voorspelbaar. Als zelfstandige is dat totaal anders: je hoopt telkens dat je overscoort, dat je beter doet dan gemiddeld. En ja, in mijn geval is dat gelukkig ook geregeld zo geweest. Maar niet zonder slag of stoot. Ik ben ook failliet gegaan, en relaties die stuklopen kosten ook geld. Dus het was zeker geen onverdeeld financieel succes. Maar als ik terugblik, kan ik toch zeggen dat ik mooie dingen heb meegemaakt: met chique wagens gereden, verre reizen gemaakt. Alles bij elkaar ben ik er niet slecht uitgekomen. Al zou ik het, met de kennis van nu, wel helemaal anders hebben aangepakt. Ik heb ook mijn portie domme beslissingen genomen, dat moet ik toegeven.
Schoolvrienden
In de middelbare school had ik twee goede vrienden: Ludo en Rudy. We trokken in het begin veel met elkaar op want we zaten in dezelfde klas. In het derde jaar moesten we een studierichting kiezen. Zij kozen voor een technische richting: elektriciteit. Ik koos voor industriële wetenschappen, een bredere richting die beter voorbereidde op hogere studies, zonder echt te specialiseren.
Na het middelbaar gingen onze wegen echt uiteen. Zij trokken naar de hogeschool in in de buurt om industrieel ingenieur te studeren. Ik koos voor een hogeschool in Mechelen die als prestigieuzer bekend stond. In het eerste jaar geraakte ik er nog net door, maar het tweede jaar heb ik niet gehaald ondere andere omdat mijn gedachten bij microcomputers waren. Vervolgens ben ik overgestapt naar een graduaat informatica, een keuze die veel beter bij mij paste. Personal computers waren toen al mijn grote hobby, niet het programmeren zelf, maar het spelen, experimenteren met de eerste microcomputers, zoals mijn TRS-80. Over die periode valt op deze blog trouwens nog meer te lezen.
Eerste zaken
Ik ben vlot door die graduaatsopleiding geraakt en ben tijdens een extra jaar een eigen computerwinkeltje gestart, in de voorkamer van het rijhuisje waar ik introk met mijn toenmalige jeugdliefde. Van daaruit is het verder gegroeid, met vallen en opstaan. Op een bepaald moment ben ik failliet gegaan, maar daarna opnieuw begonnen – dit keer letterlijk in de garage van mijn eigen huis. De garagepoort eruit, een fatsoenlijke doorgang erin zodat klanten binnen konden. Een eenvoudig begin, maar ik heb toen proberen te overleven.
Een kennis die ik had leren kennen tijdens een Atari prijsuitreiking in Milaan wou zijn zaak overlaten. Ik heb alles op alles gezet om die zaak over te nemen. Uiteindelijk is dat ook gelukt. Niet dankzij de banken maar dankzij familie en persoonlijke relaties. Die zaak heb ik jarenlang gerund. Tot ik ze overliet… en de overnemer mij heeft opgelicht. Maar dat is stof voor een ander verhaal.
Herontmoeting
Wat ik me ook goed herinner: jaren later, tijdens een evenement op de hogeschool in Geel – dezelfde waar mijn twee oude vrienden gestudeerd hadden – kwam ik hen weer tegen. Intussen waren ze allebei docent geworden op die school. We hadden elkaar helemaal uit het oog verloren en ik wist helemaal niet waar ze waren terechtgekomen.
Toen we elkaar terugzagen, viel het me meteen op hoe verschillend onze levens waren verlopen. Zij stonden voor mij symbool voor de veilige, geplande weg: een overheidsfunctie, een stabiele job, veel vakantie, voorspelbaar inkomen. Braaf gesetteld, zonder veel ambities om nog iets groots te doen. Dat zeg ik niet met afgunst, eerder als vaststelling. In mijn ogen gaven ze les, leefden rustig, zonder veel drang naar verandering. Er zat weinig schwung in, vond ik toen. Zelf zat ik op dat moment midden in een dynamisch ondernemersbestaan, altijd bezig met nieuwe plannen, risico’s, groei, dingen realiseren.
Verschil in levenshouding
Het contrast trof me. Zij hadden gekozen voor zekerheid. Ik had gekozen voor vrijheid. Hun leven leek me comfortabel en voorspelbaar. Het mijne was een rollercoaster – met diepe dalen, maar ook met hoge pieken. En ergens kon ik me moeilijk voorstellen dat zij ook maar iets van dat gevoel van avontuur hadden meegemaakt.
Natuurlijk zijn dat persoonlijke indrukken, misschien zelfs vooroordelen. En misschien heb ik ongelijk. Maar het gevoel van dat moment is me bijgebleven. Ook de gedachte dat zij destijds voor de gemakkelijkere hogeschool hadden gekozen, terwijl ik bewust voor die zwaardere opleiding in Mechelen was gegaan, speelde daarin mee. Ook al heb ik zelf die richting niet volgehouden, toch gaf dat me het gevoel dat ik iets geprobeerd had, iets aangedurfd.