Via verschillende podcasts kwam ik in aanraking met twee boeken die mijn kijk op het leven hebben veranderd: “Die With Zero” van Bill Perkins en “Four Thousand Weeks” van Oliver Burkeman.
Vooral Die With Zero heeft een blijvende indruk achtergelaten. Talloze keren heb ik in gesprekken met mijn kinderen en anderen naar dit boek verwezen, omdat het mijn visie op de rest van mijn leven minstens een paar graden heeft bijgestuurd. Het gedachtegoed van Perkins resoneerde zo sterk dat ik er ook Four Thousand Weeks aan heb gekoppeld. Burkeman’s insteek is al even krachtig: ontluisterend, maar tegelijk bevrijdend.
Hieronder ga ik dieper in op twee kernideeën uit Die With Zero, aangevuld met persoonlijke reflecties. Verderop volgt een korte vergelijking tussen beide boeken, gevraagd aan ChatGPT, en een verwijzing naar een songtekst die deze inzichten prachtig samenvat.
Die With Zero van Bill Perkins
1. Wat met de kinderen?
Eén van de opvallende concepten in Die With Zero is dat je als ouder met volwassen kinderen niet al je geld moet opsparen om later een grote erfenis na te laten. Perkins betoogt dat kinderen vaak meer baat hebben bij financiële steun tijdens belangrijke levensfasen – zoals het krijgen van kinderen, het kopen van een huis of het opbouwen van een carrière – dan bij een groot bedrag dat ze pas later erven. Op dat latere moment is de kans namelijk klein dat ze het nog echt nodig hebben. Een financiële opsteker op het moment dat ze een gezin stichten, een huis kopen of hun professionele leven vormgeven, heeft volgens hem veel meer impact.
Dit idee deed me denken aan een beslissing van mijn eigen ouders. Toen zij een kleine erfenis ontvingen, kozen ze ervoor om die meteen aan hun kinderen te geven. Ze zeiden: “We geven het nu aan de kinderen, want nú kunnen ze er iets mee doen. Later hebben ze het toch niet meer nodig.”
Hun keuze was niet gebaseerd op boeken of theorieën, maar op puur gezond verstand. Toch sluit het naadloos aan bij wat Perkins bepleit: het belang van financiële middelen inzetten op het moment dat ze de meeste waarde hebben. Hij benadrukt dat je geld moet geven op een manier die maximale positieve ervaringen creëert voor de ontvanger. Volgens hem ligt je echte nalatenschap niet in het geld zelf, maar in de levenservaringen die je ermee mogelijk maakt.
Perkins gaat zelfs verder en suggereert om willekeurige bedragen op willekeurige momenten aan willekeurige mensen te geven, als een manier om die positieve impact te vergroten.
2. Compounding Memories
Een tweede concept dat resoneerde, is “compounding memories” – een idee dat voortbouwt op het financiële principe van samengestelde rente, maar dan toegepast op ervaringen en herinneringen.
Hier hoe ik het interpreteer:
Samen met mijn kinderen heb ik een paar echte mooie verre reizen gemaakt. We hebben daar telkens lang voor gespaard.
Regelmatig komen die reizen terug naar boven tijdens gesprekken en je kunt bijna zeggen dat die reizen elke keer als ‘compounding herinneringen” kun geld opbrengen.
De reizen waren niet goedkoop, maar we hebben er nog altijd plezier van.
Hieronder de samenvatting uit het boek. Wat meer ingewikkeld en uitgebreid.
Creëren van basisherinneringen: Een ervaring, zoals een reis, begint met de initiële momenten – de activiteiten, de mensen die je ontmoet, de landschappen die je ziet, en de emoties die je voelt. Dit vormt de basis van je “compounding memory”.
Herinnering en reflectie: Na afloop herbeleef je die momenten door eraan terug te denken of erover te vertellen. Elke keer dat je dat doet, voeg je details toe of bekijk je de ervaring vanuit een nieuw perspectief, waardoor de herinnering rijker en betekenisvoller wordt.
Emotionele groei en context: Naarmate de tijd verstrijkt, veranderen je emoties en levenservaringen. Dit voegt nieuwe lagen toe aan de herinneringen. Wat je vroeger voelde of dacht over die reis, kan met de jaren dieper en meer verweven raken met je persoonlijke verhaal.
Versterking door herhaling: Net zoals rente-op-rente werkt in financiën, versterken herhaling en reflectie je herinneringen. Hoe vaker je eraan denkt of erover spreekt, hoe levendiger en sterker ze worden.
Volgens Perkins is investeren in ervaringen zoals reizen een manier om echte rijkdom in je leven te creëren. Het gaat niet alleen om de ervaring op het moment zelf, maar ook om de blijvende waarde van de herinneringen die je opbouwt. Dit “compounding” effect is een sleutelidee in zijn filosofie: leef je leven zo dat je het maximale uit elke fase haalt, met de nadruk op het creëren en koesteren van rijke, levenslange herinneringen.
Hier nog een voorbeeld dat ergens passeerde en het voorbeeld perfect illustreert
In het kort :
Een Amerikaans-Spaans echtpaar had een meningsverschil over hoe ze hun eerste huwelijksverjaardag zouden vieren: drie dagen naar het strand (voorkeur van de Spaanse vrouw) of een bank kopen (voorkeur van de zuinige Amerikaanse man). Na veel discussie kozen ze voor het strand, en kochten ze zes maanden later alsnog de bank.
Nu, 32 jaar later, herinnert de man zich niets meer van de bank, maar kan hij zich de strandvakantie nog tot in detail herinneren. Hij concludeert dat ervaringen met geliefden veel waardevoller en blijvender zijn dan materiële bezittingen.
Hier de link naar de betreffende Facebook post
Vergelijking tussen de twee boeken
Om de verschillen en overeenkomsten tussen Die With Zero en Four Thousand Weeks te verduidelijken, vroeg ik ChatGPT om een korte vergelijking (geen samenvatting):
Four Thousand Weeks (Oliver Burkeman)
Focus: Tijdmanagement en leven met de realiteit van onze beperkte tijd op aarde – ongeveer 4000 weken.
Kernpunten: Het ontkrachten van traditionele tijdmanagementtechnieken, het accepteren van de eindigheid van het leven, en het stellen van prioriteiten op basis daarvan. Burkeman biedt een filosofische benadering van wat het betekent om een zinvol leven te leiden binnen de tijd die we hebben.
Die With Zero (Bill Perkins)
Focus: Het idee dat je je middelen, vooral geld, moet gebruiken op een manier die de meeste levenservaringen en tevredenheid oplevert tijdens je leven.
Kernpunten: Het belang van geld uitgeven in lijn met je levensfases, het vermijden van spijt over gemiste ervaringen door alles voor later te bewaren, en de gedachte dat een grote erfenis nalaten niet altijd de beste keuze is als dat ten koste gaat van je eigen leven.
Kortom, waar Four Thousand Weeks je uitdaagt om je relatie met tijd te herzien en te accepteren wat je niet kunt doen, spoort Die With Zero je aan om je middelen nú te gebruiken om je leven ten volle te leven. Toch overlappen ze in een gedeelde boodschap: leef in het heden en maximaliseer je ervaringen met de tijd en middelen die je hebt.
Een treffende samenvatting in beeld en muziek
De afbeelding bovenaan deze post – “The best time to plant a tree was 20 years ago. The second best time is today” – vat de essentie van beide boeken prachtig samen. Het is een oproep om niet te wachten, maar nu te handelen. Die gedachte sluit ook aan bij een nummer dat me raakte: If Today Was Your Last Day van Nickelback. De tekst spreekt voor zich:
“My best friend gave me the best advice / He said, ‘Each day’s a gift and not a given right’ / Leave no stone unturned, leave your fears behind / And try to take the path less traveled by (…) If today was your last day / And tomorrow was too late / Could you say goodbye to yesterday? / Would you live each moment like your last? (…) Every second counts ‘cause there’s no second try / So live it like you’re never livin’ twice.”
Deze woorden echoën de filosofie van Perkins en Burkeman: zie elke dag als een kans, benut je tijd en middelen, en leef zonder spijt. Het is een reminder dat het leven geen generale repetitie is.